Je zei: straks daal je af naar de aarde
om daar de lessen in liefde te leren.
Je zult het niet gemakkelijk hebben
en eenzaamheid, verdriet en pijn moeten doorstaan.
Maar alleen zó zal je kunnen groeien in liefde.

Je vertelde me ook dat ik op aarde zou moeten leren
op eigen benen te staan en behalve dat
zou moeten leren om niet alleen liefde te geven,
maar ook om die te ontvangen.

Want, zei je, alleen wie ontvangen kan, kan geven.
Dat wordt jouw levensles.
Toen ik afdaalde naar de aarde
en de vergetelheid als een wolk over mij heen viel,
verloor ik gaandeweg de directe verbinding met jou.

Maar ook al ben ik me vaak niet bewust van jou,
je blijft ook nu voor mij zorgen.
Je leidt mij liefdevol door al mijn lessen heen,
je inspireert mij en helpt mij te groeien.

Waar ik toeval zie, ben jij aan het werk.
Waar ik inzicht vind, werd dat mogelijk door jouw influistering.
En waar ik ondanks alles staande bleef,
gaf jij mij kracht. Jij, mijn Engel, mijn houvast.

En straks, op de grens van leven en dood,
zal de sluier wijken en zal ik jou terugzien.
Met intense dankbaarheid zal ik in je armen vallen
en ik zal voelen: ik ben thuis.

Hans Stolp