De Runner in een tweelingzielrelatie.

In gesprek  met een Runner

Een inleiding:
De gevoelsovereenkomsten zijn gelijk, de runner ervaart dezelfde hart-sensaties en denkt ook voortdurend aan zijn/haar grote liefde, maar daar komt ´kwaadheid´ bij kijken, rust wordt hen namelijk ontnomen. En bij onrust en/of de controle kwijt zijn keert de runner zich liever terug in zichzelf.
Tevens bijt de runner liever ´op een houtje´ dan dat hij/zij toegeeft aan de liefde. Diepe gevoelens zijn er wel degelijk maar woorden als; liefde, relatie, vastigheid, iets moeten/verplichtingen en bijvoorbeeld zinnen als ´ik wil je zien´/´ik verlang naar je´ maken dat de runner stijf van angst komt te staan. Vluchten of zich terugtrekken is dan de enig mogelijke (denkbare) optie.

Angst foltert het gevoelsleven, kapselt de liefde in. En dat maakt hen gefrustreerd, tot op het bot. Ook RUNNERS willen namelijk het liefst bij jou (de bewuste) zijn, om die eenheid ~ in het fysieke ~ te ervaren. Maar wanneer zij dit dan eenmaal hebben besloten en de auto pakken (om jou werkelijk te bezoeken) dan keren zij bij wijze van spreken binnen vijf minuten alweer om. De rem gaat erop. En die drang is groter dan het gaspedaal stevig indrukken.
Plotselinge afspraken zijn ook niet mogelijk, dan gaan alle haren rechtovereind staan, want ´dan kunnen zij zich niet (mentaal) voorbereiden´. Afspraken moeten ruim van te voren aangekondigd worden en zij komen enkel hun afspraken na als ze zich 100% in hun kracht voelen (een pukkeltje, een koortslip, een bad hairday doet hen ogenblikkelijk afhaken).

Frustratie, angst en boosheid, dat zijn de gevoelens van de runner. Ze zijn trouwens ook boos op hun grote liefde, want alles is toch echt de schuld van hem/haar: ´Ik wil rust´ (schreeuwt het hoofd van de runner).
Het gevoel; ´wel WILLEN maar niet weten HOE en WANNEER´ maakt hen knettergek. En boos. Verdrietig.
Runners lijden, omdat ze weten dat ze zichzelf tekort doen. Ze weten dat ze tegen zichzelf liegen. Maar ze zien geen uitweg. Omdat de waarheid een leugen MOET zijn.

Zij houden met heel hun hart van jou, maar ze weten werkelijk niet wat ze ermee moeten. Ze houden zich vast aan hun veilige leventje, omdat dit overzichtelijk is; herkenbaar, behapbaar en begaanbaar. Alles wat buiten dit veilige kader valt is ´not done´. En dus zijn de alledaagse beslommeringen zoals werk, een gezin draaiende houden etc veilig. Daarin vinden runners hun zogenaamde rust, vanuit denkniveau welteverstaan. Echter neemt hun grote liefde tijdens deze alledaagse beslommeringen het hoofd over. Ook jij, als bewuste, zit dus 24/7 in zijn/haar gedachten.

De runner droomt, over jou en wordt dus ook steeds met jou in verbinding gebracht. Maar ontwaakt dan en roept: ´ga weg´ of ´ik wil dit niet´. En stort zich dan weer volledig op het werk bijvoorbeeld, want hij/zij wil van je ‘af´.
Angst en boosheid zorgen ook voor het creeëren van een mogelijkheid om raken klappen uit te delen, hoe harder, hoe duidelijker. Ze willen jou echt niet kwijt, runners willen enkel RUST. En de enige manier om dat te bewerkstelligen is afstoten, keihard afstoten. En achteraf hebben ze dan spijt van hun acties, maar ja, terugdraaien heeft ook geen zin. Want dan begint het spiegelen weer (vanuit de bewuste die dan zijn/haar grenzen aangeeft).
Kortom, de runner wordt dagelijks overspoeld door schaamte, onzekerheid, frustratie, (faal)angst. Ze willen rust, rust en nog eens rust maar aan de andere kant verlangen ze enorm naar jou.
Runners willen eigenlijk ieder moment de liefde met je bedrijven, maar verantwoording nemen voor een relatie (aan het zogenaamde moeten/verplichtingen) of zich overgeven aan de liefde? No way, dat is onveilig.
Hoe runners denken? Ik maak liever nog een parachutesprong dan dat ik een sprong in het diepe waag met mijn geliefde. Heel gecompliceerd allemaal maar ik ben dankbaar dat ik de dynamiek van de runner nu beter doorzie.
Onderstaand een blog. Een persoonlijk verhaal wat is geschreven vanuit de visie van een runner. Heel interessant!
Namaste, Caroline

Visie vanuit de Runner:
“De andere helft (van de bewuste twin).
Deze kant wordt zelden aan het licht gebracht omdat ik, als ´runner´, mij liever niet openstel. Dat kunnen ´de bewusten´ (onder jullie) uiteindelijk veel beter.
Voor mij, de runner, is het proces net zo gecompliceerd als voor jou, de bewuste. Met als grootste verschil: “wij runners veroorzaken verdriet, zijn de veroorzaker van het afstoten en aantrekken maar dit gaat gepaard met heel veel verdriet en angst”.
Het moment van elkaar ontmoeten slaat in als een komeet, er dringt iemand zo je comfortzone binnen, daar begint het eigenlijk al.

In het begin ben je als runner gelukzalig, heftig verliefd op een manier die je nog nooit zo hebt mogen beleven. De aantrekkingskracht is enorm, magnetisch. Een raket die regelrecht afgevuurd wordt in je hart. Het komt binnen en de explosie is enorm. Je wereld staat op z´n kop. Je wordt uit je structuur getrokken om grenzen te verleggen en die verleg je samen.

De bewuste voelt zich comfortabel en ‘komt thuis’ na deze lange zoektocht. Voor de runner begint daar het gevecht. Alle sensoren staan op scherp; “wie is dit, wat is dit en wat wil deze persoon? Binden, settelen?”
Maar dat gaat een stap te ver!

Op het moment dat er binding ontstaat wil de runner zich loswrikken. Het verstikt, het benauwd. En je wordt zo uit je comfortzone getrokken dat er niets anders op zit dan de bewuste wegduwen, weg uit je systeem, uit je wereld.
Je wordt je bewust van je angst, zij overstelpen je met hun liefde en daar ben je als runner niet klaar voor.
Maar iemand die je zo lief heeft, zet je niet zomaar aan de kant. Je gaat als runner kneden, je gaat graven, gaat zwakke plekken zoeken en kwetsen! Dit alles om het loswrikken makkelijker te maken want diep van binnen houd je onvoorwaardelijk van deze persoon. Maar het verstikkende, benauwde gevoel voelt niet goed. Dan is het gemakkelijker deze persoon zwakker te maken en af te stoten.

De ander toont emotie, onbegrip en dat maakt je als runner boos en woedend; “Waarom begrijpt zij/hij niet dat ik met rust gelaten wil worden?” Want dat is wat je als runner wilt: rust, je brein ordenen en je structuur terug krijgen. Je wilt terug in je eigen cocon.
Vergis je niet dat dit gepaard gaat met wanhoop, eenzaamheid want je weet dat je de ander tot op het bot kwetst, je weet dat deze persoon achterblijft met ellende. In radeloosheid.
In dit proces overstijgt kilheid de allesomvattende liefde. Als runner twijfel je aan je twin/grote liefde. Is het oprecht al die adoratie en liefde?
En dat terwijl dezelfde gevoelens ook bezit van de runner hebben genomen. Ook de runner stroomt over van liefde en adoratie maar dat stopt hij/zij liever weg dan zich eraan over te geven.

Runners leveren een strijd met zichzelf. Een waar gevecht, waarin je als runner net zo diep gaat als je andere helft. Alleen klaag je er niet over, je houdt je groots en doet alsof het je niks doet. Terwijl je van binnen een diepe wond voelt. Ook de runner voelt zich dus geamputeerd en verloren.
Doodmoe, geen energie meer en dat schuift de runner dan af op de bewuste. Wel zo gemakkelijk. Beter woedend op de ander dan op jezelf.

Confrontaties wil je als runner liever niet. Want die magneet is en blijft en dan is er niets mooiers dan 1 worden. Dan ben je compleet, dan ben je perfect gelukkig maar dit gevoel vasthouden blijft moeilijk. Hoe wreed ook! Dus ga je de confrontatie liever uit de weg omdat je bang bent in je eigen ogen te kijken en alles van de ander te voelen. Letterlijk.

Vergeet niet; ook jouw hart klopt in het hart van de runner. Weet dat hij/zij elke centimeter van je kent en herkent. Ze zien je in visioenen en hebben je lief. Enkel beminnen is hun comfortzone, zo vertrouwd, dat ze er moeilijk uit durven stappen”
Bron: Carma Coaching

Bron:http://tweelingzielenenmeer.nl/in-gesprek-met-een-runner.php

Dit artikel zal heel herkenbaar zijn in heel veel tweelingzielrelaties. Er zijn 3 personage’s in een Twinrelatie.
1. De Runner zoals in het artikel geschreven staat. Deze vlucht voor eigen gevoelens en is weinig in staat om te delen. Ook hun eigen tweelingziel afstoten en ontwijken zodat de ander in grote onzekerheid terecht komt door niet te weten waaraan toe te zijn. Meestal gebeurt ook nog eens dat men met andere opbaar gaan zitten flirten, alleen om wat? te bewijzen dat men in trek is bij het andere geslacht, of tenminste te willen voelen. Vooral de mannelijke tweelingzielen hebben hier een handje van en flirten er lustig op los. Ze bouwen zo een negatief Karma op.

2. De Volger. De volger zal altijd achter de Runner aan blijven lopen met hoop (nog) eens opgemerkt te worden. Ook alle contacten komen van alleen de Volger zodat het eenrichtingsverkeer gaat worden en de energie verloren gaat. Het kan ook geestelijk en fysiek uitputtend gaan werken waardoor krachten verloren gaan. Het heeft geen zin om te Volgen zeker wanneer je niet gezien (meer) wordt. Kies voor je eigen leven en pad.
3. De bewuste. De bewuste gaat niet net zoals de andere 2 personage’s vluchten of volgen. Ze bewandelen bewust hun eigen pad waardoor ze dicht bij hunzelf blijven en toch een tweelingziel relatie opbouwen dat voor zichzelf in evenwicht blijft. Deze staan heel sterk in zichzelf en toch verbonden met de andere zielenhelft..